در روزهایی که آلودگی هوا نفس شهر را تنگ کرده، دانشگاه تبریز بار دیگر تصمیمی اتخاذ کرده که پرسشهای جدی درباره شفافیت، عدالت و احترام به دانشجو را به میان میآورد.
دانشگاهی که از دانشجویان برای دریافت یک «آرم تردد» ساده، مبلغ دو میلیون تومان دریافت کرده—آرمی که نه خدمات خاصی ارائه میکند، نه مزیت ملموسی ایجاد میکند و نه کمترین تسهیلی در فرآیند ورود و خروج ایجاد شده—اکنون در اطلاعیهای ناگهانی و بدون هیچگونه پیشآگهی، تردد همان دانشجویان را ممنوع اعلام میکند.
این ممنوعیت زمانی عجیبتر میشود که بدانیم بسیاری از دانشجویان برای دریافت همین برگه کاغذی دو میلیون تومانی، ناچار بودهاند مسیرهای پیچیده اداری، نامهنگاریهای متعدد و رفتوآمدهای فرساینده را طی کنند. اما امروز، با یک پیامک کوتاه، اعلام شد که ورود آنها—با وجود پرداخت هزینه و دریافت مجوز—ممکن نیست.
و شگفتانگیزتر آنکه، دانشجویانی که با اتکا به «آرم تردد» رسمی خود پشت درهای دانشگاه متوقف شدند، در محوطه دانشگاه با صحنهای مواجه شدند که هیچ توضیحی برای آن ارائه نشده بود: انبوه خودروهای بدون مجوز در قلب محوطه دانشگاه.
علت چه بود؟ برگزاری افتتاحیه «جشنواره …..».
به بیان دیگر، در روزی که دانشجوی صاحبمجوز حق ورود نداشت، مهمانان فاقد مجوز آزادانه داخل دانشگاه تردد میکردند.
این پرسشها در ذهن هر دانشجویی شکل میگیرد:
-
آیا اصلِ «اولویت دانشجو» در دانشگاه تبریز صرفاً یک شعار است؟
-
چرا دانشجویان باید هزینهای میلیونتومانی برای تصدیق یک حق بدیهی پرداخت کنند، اما همان حق در روز نیاز از آنها سلب شود؟
-
دانشگاه تبریز با چه منطقی «دانشجوی پرداختکننده و دارای مجوز» را پشت در نگه میدارد، اما برای «مهمانانِ فاقد مجوز» راه را میگشاید؟
-
اگر آلودگی هوا دلیل ممنوعیت ورود است، چرا فقط دانشجو مشمول این تصمیم بوده و نه خودروهای مدعوین؟
دانشجو نه مهمان دانشگاه است و نه عامل بیرونی؛ هستهٔ اصلی و صاحبان واقعی دانشگاهاند.
اما تصمیمات اخیر نشان میدهد که در اولویتبندی مدیریتی، دانشجو در جایگاهی پایینتر از «مهمانان یک مراسم» قرار گرفته است.
دانشگاه تبریز باید بهصورت شفاف توضیح دهد:
۱. منابع حاصل از دریافت دو میلیون تومان برای هر آرم تردد دقیقاً در چه مسیری هزینه میشود؟
۲. چرا در روزهای ممنوعیت، خودروهای فاقد مجوز اجازه تردد داشتهاند؟
۳. و مهمتر از همه: چرا دانشجو آخرین کسی است که از تصمیمات اثرگذار بر زندگی روزمرهاش مطلع میشود؟
این پرسشها پاسخ میخواهند؛ پاسخی رسمی، شفاف و محترمانه.
انتظار میرود دانشگاه تبریز پیش از آنکه بیاعتمادی دانشجویان عمیقتر شود، در برابر این ابهامات، موضعگیری و شفافسازی عمومی ارائه کند.
